De getuige van de dood

25 juli 2018 - Chitwan, Nepal

Vandaag mochten we naar het algemene ziekenhuis van Chitwan. Dit ziekenhuis is verglijkbaar met het ziekenhuis van Alkmaar. Alleen de spullen zoals bedden en documenten zijn nog van de vorige eeuw. Niks is digitaal. 

In de ochtend heb ik meegelopen op de Spoendeisende Hulp. De eerste paar urr was er weinig te zien, behalve mensen in de observatie kamer en mensen met wat kleine klachten die binnen kwamen.  In Nepal kun je zonder verwijzing naar de Spoedeisende Hulp. Om de tijd te doden heb ik naar de documenten van patiënten gekeken. Ook was er een doos met de gegevens overleden patiënten. Na een paar uur kwam er een man binnen die door vreemdelingen op straat gevonden was. De man was in shock toen hij binnen kwam en kon niet meer praten. Tijdens het vitale onderzoek kwam naar voren dat het hartritme verstoord was. Bij het intubeleren roken ze gelijk dat het een voedselvergiftiging was. De man was al sinds gisteravond opgegeven als vermist. De dokter vertelde dat als iemand met voedselvergiftiging niet binnen 6 uur behandelt wordt dat hij dan overlijdt. Meer dan een uur zijn ze bezig geweest om hem te redden, maar uiteindelijk heeft de man het niet gehaald. Op het moment van overlijden  was ik aan het lunchen dus ik heb het niet met mijn eigen ogen gezien. Wel heb ik hem in een heel kritieke toestand gezien.  Waar hij ongeveer kunstmatig in leven werd gehouden. 

We kregen lunch van het ziekenhuis in de kantine. Na de lunch ging ik naar de afdeling Gynaecologie. Hier lagen allemaal moeders met hun pasgeboren baby's. We hebben met de moeders gepraat en de baby's gezien. Ik had bijna het geluk om een keizersnee te mogen bijwonen in de OK alleen waren er niet genoeg pakken meer voor ons. Mijn beurt voor de geboorte van een baby moet dus nog komen. 

De rest van de middag hebben we onze verhalen gedeeld en ons weer een beetje ontzweet. Dit was een van de indrukwekkendste dagen van het project. Ook kregen we een lezing over operatie. Dit was heel interessant. 

Nu snel weer slapen om morgen mijn ogen goed open te houden in het Oog ziekenhuis.

Foto’s