De family planning

Vandaag was de eerste dag in een van de ziekenhuizen. Mijn groepje mocht als eerst naar de family planning. Hier krijgen baby's hun vaccinaties en kunnen vrouwen anticonceptie in verschillende vormen krijgen. Er is ook een kleine afdeling voor de mannen om behandelt te worden aan hun vruchtbaarheid. Deze kliniek werkt zonder afspraken dus je moet geluk hebben met de gevallen die binnen komen.

Bij binnenkomst werden  we naar een kamer gewezen waar we konden wachten op mensen die behandelt zouden worden. Na 15 min zijn we rond gaan lopen in de kliniek om een beetje alles te bekijken. De kliniek bestond uit 2 verdiepingen. Op de beganegrond werden de patiënten behandeld en op de 1e verdieping waren de vergaderingen en administratie ruimtes. 

Na een half uur kwam er een zwangere vrouw voor vaccinaties. We mochten kijken bij het inbrengen en de dokter legde uit hoe de vaccinaties hier in Nepal werken. De vaccinaties zijn hier ook vergoed door de overheid en worden ook al vroeg gegeven aan de baby's. Na de vrouw kwamen een stuk of 3 baby's voor de vaccinaties. Dit was wel iets moeilijk om te zien, want ze hadden veel pijn en proberen erg tegen te stribbelen. 

Na de baby's kwam er een vrouw binnen voor een anticonceptie staafje in haar bovenarm. We mochten toe kijken hoe deze werd ingebracht. Ze werd plaatselijk verdoofd, maar de zuster was nog steeds erg ruw. Op een gegeven moment hield een meisje van de groep het niet meer en viel flauw. Soms was het ook wel erg ruw en afschuwelijk dus keek ik ook even weg. Gelukkig waren ze de arm van de patiënt alwer aan het schoonmaken toen het meisje flauwviel, want het was maar een kleine kamer en de patiënt was natuurlijk de prioriteit. 

Het uur na de vrouw die een implantaat kreeg, regende het heel hard en kwamen er geen nieuwe patiënten meer. We hebben dus ons nog een uur vermaakt met de zusters en de medische boeken die ze daar hadden. Deze boeken waren nog van voor 2000 dus dan kan je wel snappen dat de methodes die daar gebruikt worden nog niet heel erg fijn en goed zijn. 

Om 14.00u gingen we terug naar het hotel en hadden we lunch. De rest van de groepjes had lunch in de ziekenhuis kantines dus die kwamen pas later terug. Voor het  avondeten hebben we een les Nepali gehad. Super gaaf maar super moeilijk uit te spreken taal. De rest van de avond hebben we gepraat over de dingen die zij hebben meegemaakt in hun ziekenhuizen. 

Morgen ga ik naar het algemene ziekenhuis van Chitwan. Ik verheug me hier erg op, want hier gebeurt er altijd wel iets. Voor nu is het bedtijd.

Subharatri (welterusten) ❤